Atak dwiema czwórkami.
Published by ross154 under asg, taktyka on 03:37
Kolejna część artykułu Ciemnego ze strony www.grot.cba.pl:
Gdy połączymy dwie czwórki w jeden oddział, powstaje potężna drużyna szturmowa.
Taka drużyna składa się z trzech elementów :
a) pierwsza czwórka,
b) druga czwórka,
c) dowódca (GD) i radiooperator, oraz zabezpieczenie tyłów.
Każda z czwórek posiada własnego dowódcę (D), który z kolei podlega głównemu dowódcy (GD) całej drużyny. Aby było jasne której czwórce GD wydaje rozkaz, należy nadać im nazwy np. alfa i beta.
Ustawienie drużyny jest następujące (rys. 1):
Na przedzie znajdują się dwie czwórki, jedna z prawej druga z lewej strony (układ wewnątrz czwórek jest taki sam, jak w wypadku czwórki działającej samodzielnie).
Za czwórkami znajduje się dowódca (GD), który ma ogląd całej sytuacji.
W pobliżu dowódcy porusza się radiooperator, który ma też mapę.
Tyły może osłaniać jeszcze kilku dodatkowych żołnierzy.
Gdy GD wydaje jakiś rozkaz krzycząc nazwę czwórki np. 'alfa w przód!' rozkaz wykonuje cała czwórka, czyli wszyscy w czwórce podrywają się i biegną. W tym momencie druga czwórka ją osłania, dlatego nie jest konieczne osłanianie się wzajemne wewnątrz czwórki. Oczywiście jest to tylko teoria. Nad wykonaniem rozkazów zawsze czuwa dowódca D czwórki, który może zadecydować, że bieg całej czwórki jest zbyt niebezpieczny i nakaże wzajemne osłanianie się w dwójkach. Taka sytuacja jest dopuszczalna jedynie wtedy, gdy GD nie ma pełnej informacji o warunkach działania którejś z czwórek.
Podczas ataku czwórki poruszają się na dwa sposoby :
a) gąsienicą,
b) żabką.
Ad. a) Rys. 2 poruszanie się gąsienicą polega na tym, że jedna czwórka (np. alfa) osłania, a druga w tym czasie zajmuje pozycję z przodu (beta). Gdy beta zajmie pozycję, zaczyna osłaniać alfę, która zajmuje pole na wysokości bety - nie wybiega przed nią. Oczywiście skoki alfy, lub bety zachowują te same procedury, jak czwórka poruszająca się samotnie (3 sek. skok, poszukiwanie osłony podczas ubezpieczania drugiej czwórki, itd.).
Plusem takiego poruszania się czwórek, są krótkie skoki, które zmniejszają ryzyko trafienia przez wroga.
Minusem jest powolne zajmowanie terenu.
Ad. b) Rys. 3 skoki żabką polegają na tym, że gdy alfa osłania beta zajmuje pozycję z przodu. Następnie beta osłania, a alfa biegnie i zajmuje pozycję przed betą, a nie tak jak w wypadku gąsienicy na równi z betą.
Plusem takiego poruszania się, jest szybkie zajmowanie terenu.
Minusem duże wystawienie biegnącej czwórki na ostrzał wroga, gdyż taki bieg trwa dłużej.
Niezwykle istotną rzeczą, przy ataku drużyną złożoną z dwóch czwórek, jest odpowiednie zachowanie kierunku poruszania się. Naturalną tendencją podczas atakowania pewnego punktu jest zawężanie całego szyku w kierunku środka. Jest to złe postępowanie, gdyż prowadzi do zbliżania się żołnierzy w czwórkach, co sprawia, że są oni łatwiejszym celem do ataku dla wroga (można ich zabić jedną serią).
Właściwym postępowaniem jest prowadzenie szyku jak najszerzej (rys. 4). Główna odpowiedzialność spoczywa tutaj na flankowych żołnierzach, którzy muszą pilnować kierunku poruszania się, tak aby nie nachodzili na kierunki towarzyszy. Dodatkowym zadaniem dla flankowych jest zataczanie pierścienia wokół atakowanego celu. Jest to o tyle trudne, że flankowi mają większą drogę do pokonania. Powinni to zrobić jak najsprawniej, natomiast pozostali członkowie czwórki powinni mieć to na względzie i poczekać, aż flankowi zajmą pozycję.
Atak tak dużą ilością szturmowców niesie pewne trudności komunikacyjne. Podczas podchodzenia do celu drużyna zachowuje milczenie, a komendy są wydawane w sposób niewerbalny. Komendy wydaje GD do właściwej czwórki, a następnie szturmowcy tej czwórki powtarzają komendę, tak aby nie było szturmowca, który nie wiedziałby co się dzieje.
Gdy nastąpi kontakt z wrogiem, dowódca może zacząć wydawać komendy głosem. Jest to konieczne, gdyż strzelający szturmowcy nie będą się oglądać sprawdzając, czy dowódca wydaje jakieś rozkazy. Jednak w hałasie strzelających karabinów itp. głos dowódcy może byś niesłyszalny, dlatego dowódca oprócz głosu powinien używać gestów, aby wzmocnić przekaz informacji. Każdy szturmowiec powinien podać dalej komendę krzycząc, gdyż dowódca znajdujący się w centrum na pewno nie jest słyszalny, a często i widzialny na flankach.
Przy zaleganiu podczas ataku, niezwykle istotną rzeczą jest pozycja szturmowca wobec naturalnej osłony, za którą się chowa (np. drzewo, krzew, konar itd.). Szturmowiec nie może zająć pozycji zbyt blisko osłony (rys. 6 tak, że karabin wystaje mu przed osłonę), gdyż taka pozycja uniemożliwi mu dalsze operowanie. Właściwą pozycją jest taka, w której szturmowiec ma karabin schowany za przeszkodą (rys. 5) i może swobodnie celując wykonywać ruchy w prawo i lewo.
Gdy połączymy dwie czwórki w jeden oddział, powstaje potężna drużyna szturmowa.
Taka drużyna składa się z trzech elementów :
a) pierwsza czwórka,
b) druga czwórka,
c) dowódca (GD) i radiooperator, oraz zabezpieczenie tyłów.
Każda z czwórek posiada własnego dowódcę (D), który z kolei podlega głównemu dowódcy (GD) całej drużyny. Aby było jasne której czwórce GD wydaje rozkaz, należy nadać im nazwy np. alfa i beta.
Ustawienie drużyny jest następujące (rys. 1):
Na przedzie znajdują się dwie czwórki, jedna z prawej druga z lewej strony (układ wewnątrz czwórek jest taki sam, jak w wypadku czwórki działającej samodzielnie).
Za czwórkami znajduje się dowódca (GD), który ma ogląd całej sytuacji.
W pobliżu dowódcy porusza się radiooperator, który ma też mapę.
Tyły może osłaniać jeszcze kilku dodatkowych żołnierzy.
Gdy GD wydaje jakiś rozkaz krzycząc nazwę czwórki np. 'alfa w przód!' rozkaz wykonuje cała czwórka, czyli wszyscy w czwórce podrywają się i biegną. W tym momencie druga czwórka ją osłania, dlatego nie jest konieczne osłanianie się wzajemne wewnątrz czwórki. Oczywiście jest to tylko teoria. Nad wykonaniem rozkazów zawsze czuwa dowódca D czwórki, który może zadecydować, że bieg całej czwórki jest zbyt niebezpieczny i nakaże wzajemne osłanianie się w dwójkach. Taka sytuacja jest dopuszczalna jedynie wtedy, gdy GD nie ma pełnej informacji o warunkach działania którejś z czwórek.
Podczas ataku czwórki poruszają się na dwa sposoby :
a) gąsienicą,
b) żabką.
Ad. a) Rys. 2 poruszanie się gąsienicą polega na tym, że jedna czwórka (np. alfa) osłania, a druga w tym czasie zajmuje pozycję z przodu (beta). Gdy beta zajmie pozycję, zaczyna osłaniać alfę, która zajmuje pole na wysokości bety - nie wybiega przed nią. Oczywiście skoki alfy, lub bety zachowują te same procedury, jak czwórka poruszająca się samotnie (3 sek. skok, poszukiwanie osłony podczas ubezpieczania drugiej czwórki, itd.).
Plusem takiego poruszania się czwórek, są krótkie skoki, które zmniejszają ryzyko trafienia przez wroga.
Minusem jest powolne zajmowanie terenu.
Ad. b) Rys. 3 skoki żabką polegają na tym, że gdy alfa osłania beta zajmuje pozycję z przodu. Następnie beta osłania, a alfa biegnie i zajmuje pozycję przed betą, a nie tak jak w wypadku gąsienicy na równi z betą.
Plusem takiego poruszania się, jest szybkie zajmowanie terenu.
Minusem duże wystawienie biegnącej czwórki na ostrzał wroga, gdyż taki bieg trwa dłużej.
Niezwykle istotną rzeczą, przy ataku drużyną złożoną z dwóch czwórek, jest odpowiednie zachowanie kierunku poruszania się. Naturalną tendencją podczas atakowania pewnego punktu jest zawężanie całego szyku w kierunku środka. Jest to złe postępowanie, gdyż prowadzi do zbliżania się żołnierzy w czwórkach, co sprawia, że są oni łatwiejszym celem do ataku dla wroga (można ich zabić jedną serią).
Właściwym postępowaniem jest prowadzenie szyku jak najszerzej (rys. 4). Główna odpowiedzialność spoczywa tutaj na flankowych żołnierzach, którzy muszą pilnować kierunku poruszania się, tak aby nie nachodzili na kierunki towarzyszy. Dodatkowym zadaniem dla flankowych jest zataczanie pierścienia wokół atakowanego celu. Jest to o tyle trudne, że flankowi mają większą drogę do pokonania. Powinni to zrobić jak najsprawniej, natomiast pozostali członkowie czwórki powinni mieć to na względzie i poczekać, aż flankowi zajmą pozycję.
Atak tak dużą ilością szturmowców niesie pewne trudności komunikacyjne. Podczas podchodzenia do celu drużyna zachowuje milczenie, a komendy są wydawane w sposób niewerbalny. Komendy wydaje GD do właściwej czwórki, a następnie szturmowcy tej czwórki powtarzają komendę, tak aby nie było szturmowca, który nie wiedziałby co się dzieje.
Gdy nastąpi kontakt z wrogiem, dowódca może zacząć wydawać komendy głosem. Jest to konieczne, gdyż strzelający szturmowcy nie będą się oglądać sprawdzając, czy dowódca wydaje jakieś rozkazy. Jednak w hałasie strzelających karabinów itp. głos dowódcy może byś niesłyszalny, dlatego dowódca oprócz głosu powinien używać gestów, aby wzmocnić przekaz informacji. Każdy szturmowiec powinien podać dalej komendę krzycząc, gdyż dowódca znajdujący się w centrum na pewno nie jest słyszalny, a często i widzialny na flankach.
Przy zaleganiu podczas ataku, niezwykle istotną rzeczą jest pozycja szturmowca wobec naturalnej osłony, za którą się chowa (np. drzewo, krzew, konar itd.). Szturmowiec nie może zająć pozycji zbyt blisko osłony (rys. 6 tak, że karabin wystaje mu przed osłonę), gdyż taka pozycja uniemożliwi mu dalsze operowanie. Właściwą pozycją jest taka, w której szturmowiec ma karabin schowany za przeszkodą (rys. 5) i może swobodnie celując wykonywać ruchy w prawo i lewo.
0 komentarze:
Prześlij komentarz